Broeierig familiedrama in Alkwin

Uithoorn – Afgelopen weekend genoten ruim 250 bezoekers van de voorstelling ‘Augustus Oklahoma’ in het door Toneelgroep Maskerade tot theater verbouwde Alkwin Kollege. Onder regie van Pitt de Grooth bracht de vereniging dit keer een bitter drama met komische randen. De acteurs lieten ook in het 55^e jubileumjaar van de vereniging zien dat ze nog steeds door blijven ontwikkelen: wat werd er goed gespeeld!

‘Augustus Oklahoma’  speelt zich af in de hete nazomer in het zuidwesten van de Verenigde Staten. Dit is echter niet de reden waarom het stuk zo broeierig over komt, die reden ligt meer in hoe de familieleden zich tot elkaar verhouden. Het familiedrama ontspint zich in de loop van het stuk , waarbij het ene familiegeheim na het andere aan de oppervlakte komt. In de eerste scène neemt pater familias Beverly Weston die een hulp in de huishouding aan. Nico Tijsterman zet de alcoholistische man op leeftijd mooi lijdzaam neer. Wat opvalt, is dat hij eist dat de hulp in huis komt wonen. De kordate hulp van indiaanse afkomst werd krachtig vorm gegeven door Natalie Bakker. Beverly is getrouwd met Violet, die aan pillen verslaafd blijkt te zijn. De eerste opkomst van een duidelijk onder invloed verkerende Violet is onvergetelijk: wat schitterde Tonny Jansen in deze rol! Vader en moeder hebben drie dochters: de ongetrouwde Ivy, Barbara die in scheiding ligt en Karen die een nieuwe verloofde heeft. De dochters komen voor het eerst in jaren samen in het ouderlijk huis als Beverley een aantal dagen vermist wordt. Al snel komt de sheriff, gespeeld door Jennifer Terbrack, vertellen dat vader is gevonden. Hij is verdronken, het blijkt een zelfmoord te zijn geweest. Na de begrafenis is er een diner in het ouderlijk huis voor alle familieleden. Violet toont hier haar vileine zelf: ze zoekt meedogenloos de confrontatie met iedere dochter. Violets zwager Charlie brengt met opmerkingen als ‘lekker zeg, die bonenschotel’ opluchting in de akelige sfeer. Debutant Rob Woerden weet hiermee een lach te ontlokken aan het publiek, ondanks het trieste tafereel.  Onvergetelijk is de scène waarin de drie zussen later bijpraten, gezeten voor een bankje. Manon Custers, Esther Meijer en Inge van der Heijden waren uitstekend in vorm het hele stuk, maar van dat gesprek maakten ze wel iets heel moois.

Ontluisterend
De jongste telg van de familie Jean, wordt gespeeld door Amber Kooijmans – weer een jong talent bij Maskerade -.  Zij is de dochter van Barbara en doet de familie eer aan: ze gebruikt op haar veertiende softdrugs, die ze onder andere verkrijgt van de verloofde van haar moeders zus. Ronnie Baur zette deze Steve lekker energiek en luchtig neer. Steve vergrijpt zich bij het gezamenlijk roken van een stickie aan het veertienjarige meisje. Dit wordt gezien door de hulp, die Steve met een koekenpan van het meisje afslaat. Een even tumultueus als hilarisch tafereel is het gevolg, waarbij Steve wordt aangevlogen door Barbara, de moeder van het meisje. Ivy blijkt vervolgens een nog geheime relatie te hebben met ‘little Charlie’, de zoon van Violets zuster Mattie Fae. Deze zuster werd gespeeld door Ans de Meulmeester: de vonken vliegen eraf als ze haar familie op de korrel neemt. Haar aanhoudende gefit op haar zoon – mooi breekbaar neergezet door Vincent de Mol – is moeilijk te plaatsen. Later blijkt echter dat Vincent ook een zoon is van Beverley en dat daarom zijn verhouding met zijn nicht Ivy wel erg incestueus is en moet stoppen. De steeds heftiger drinkende Barbara wordt uiteindelijk toch verlaten voor een jonge vrouw door haar man Bill. Joost Wagemaker liet deze Bill mooi tot leven komen, in zijn compassie met Barbara, maar toch kiezend voor een jongere vrouw. Het beeld van een volledig disfunctionele familie is ontluisterend. De familieleden gaan uiteen en verlaten één voor één het ouderlijk huis, Violet in wanhoop achterlatend.

Indruk
“Augustus Oklahoma” liet zien wat een fraai geheel het jubilerende Maskerade weet neer te zetten: er werd uitstekend gespeeld. Maar ook belangrijk: er was duidelijk heel veel aandacht besteed aan decor, licht en geluid, wat natuurlijk bijdroeg aan de diepe indruk die dit toneelstuk wist te maken. Ook als vereniging maakte Maskerade indruk: er werd gepast stil gestaan bij het recente overlijden van Jack Bontekoe, die eigenlijk nog zou meespelen in deze voorstelling.

Komend voorjaar staat er weer een voorstelling gepland: benieuwd waar Maskerade dan weer mee ten tonele verschijnt!