Recensie: “Het laatste contact”, Uithoorn vrijdag 7 april 2017
Auteur: Bob Berkemeier
Maskeradepubliek kiest voor goede afloop
De door de decorploeg knap nagebootste aankomsthal van een luchthaven. Lichte grijze en blauwe kleuren, een paar pilaren. Links achter grote ruiten luchthavenpersoneel achter computers, in dienstkleding zichtbaar zittend en lopend druk bezig met het regelen van het verkeer in de lucht en op de grond. Een beeldscherm met aankomsttijden. Hier en daar wachtende afhalers. Dienstmededelingen uit luidsprekers. Dat zag en hoorde het publiek in de volledig bezette zaal aan het begin van de voorstelling van Toneelgroep Maskerade op vrijdagavond 7 april. Wat kunnen we verwachten, wat gaat Maskerade vanavond laten zien en wat willen de spelers overbrengen, denk je als “Het laatste contact” gaat beginnen.
Verschillende typen raak neergezet.
Mensen die aankomende passagiers komen afhalen druppelen binnen. Geleidelijk ontvouwt zich dan het stuk als portret van een groep wachtende mensen met verschillende achtergronden, karakters en manieren van reageren en communiceren. Mensen met verschillende gevoelens en verwachtingen.
Een ouder echtpaar (Nico Tijsterman en Ans de Meulmeester) vertolkt de komische noot in het stuk. Dat was wel fijn tijdens de opbouw naar spannende momenten in de eerste akte Ze wachten op de aankomst van kinderen en kleinkinderen. O wee, als het onderweg in de lucht maar niet mis gaat. De overtocht op een schip zou veiliger zijn geweest, sputtert de wachtende oma. De showbink Paul Tims, raak neergezet door Bas van Dijk, wacht op de beroemde popster Billy Wonder. Hij maakt zich egoïstisch alleen druk over het belang van de ster voor zijn eigen show. Vertraging kost Paul een vermogen. Marion (Sabine Baptist), wacht vol spanning op haar aanstaande echtgenoot, evenals de jonge homo Gerard Nijkerk (Vincent de Mol), die zijn vriend uit New York een veilige landing toewenst. Voor de blinde meneer Faber met zijn opvouwbare blindenstok (Joost Wagemaker) en zijn behulpzame dochter (Fien Steenbergen) is het belangrijk tijdens een tussenlanding even te praten met de beroemde oogchirurg die vader later, hopelijk succesvol, komt opereren. De door Wietske Buruma-van Seventer flamboyant gespeelde troela José, wachtend op haar Bobby, blijkt net zo’n egocentrisch portret als showbink Tims. Ze kennen elkaar ook nog!
Tonny Jansen zorgt als Yvonne van Ravestein druk voor allerlei onderling contact tussen de wachtenden. Evenals Margriet Slurink, in de rol van Trudie Dekker, is zij de vrouw van een piloot, dus ook deze dames zijn hoogst ongerust over het lot van de mensen aan boord. De in zichzelf gekeerde Robert in de groene trui die tijdens de pauze nog weggekropen in een hoek van de aankomsthal zit, kennen we al van zijn hoge stem waarmee hij wetenswaardige nieuwsfeiten door de ruimte laat schallen.
Eind goed, al goed
Dan loopt de spanning op. De landing is vertraagd. Eerst en beetje. Dan verontrustend erg. Luchthavenpersoneel wordt, gesticulerend achter het glas van de controleruimtes, kennelijk onrustig. De ambulante luchthavenman Verdonk (Jack Bontekoe) heeft moeite met het treffen van een geruststellende toon. Dat kan ook niet, want het vliegtuig is niet vertraagd maar in zee gestort of uit nood geland. Een verschrikkelijk boodschap die pas druppelsgewijs doorkomt naar de steeds angstiger wordende groep wachtenden. Er zijn wel mensen in reddingsbootjes gesignaleerd. Maar zijn dat alle passagiers of slechts enkele reizigers en zijn de anderen omgekomen? De spanning blijft tot de pauze. Ook tijdens de korte tweede akte is nog onduidelijk of de wachtenden definitief slecht nieuws krijgen of hun geliefden en relaties levend terugzien.
Het publiek mag kiezen: een originele vondst van auteur Dick van Maasland en/of bewerker en regisseur Ida van de Lagemaat.
Het wordt de keus voor een positief einde. Het Maskeradepubliek wil niet verdrietig naar huis. Gelukkig, het was wel een noodlanding op zee, maar alle passagiers zijn gered en ze komen allemaal ongedeerd naar huis. Eind goed, al goed , zodat het enthousiaste Maskeradepubliek opgelucht de rolvaste spelers, hun regisseur en het uitstekende decor-, kostuum-, geluids- en belichtingsteam met een stevig applaus kon bedanken.